Do napisania artykułu zainspirował mnie niedawno obejrzany horror „The Forest”, przetłumaczony na nasze jako „Las samobójców”. Chyba w zeszłym roku pierwszy raz natrafiłam przypadkiem na informacje o lesie u stóp góry Fuji, w Japonii. Im więcej się o nim naczytałam, w tym większą depresję wpadałam, a moja wybujała wyobraźnia zafundowała mi parę nocnych koszmarów. Ale po kolei.
„Sea of Trees” czyli Morze Drzew czyli las Aokigahara czyli Jukai czyli Las Samobójców jest miejscem przepięknym. Rośnie na lawie, a to wyjątkowo żyzne podłoże. Jest tu bardzo gęsto, bardzo zielono i… dziwnie cicho. Nie ma wiatru i ciężko o odgłosy leśnych zwierząt czy nawet ćwierkanie ptaków. Szacuje się, że rocznie około 100 ludzi odbiera sobie życie w tym miejscu. Dokładne liczby nie są znane, ponieważ nie wszystkie ciała zostają odnalezione – utrudnia to rozległość i gęstość samego lasu. Zaprzestano również oficjalnego publikowania ilości samobójstw, żeby nie zachęcać kolejnych ludzi do tego desperackiego kroku. Z roku na rok liczby rosły. Jak wieść niesie, nie można tu specjalnie polegać na telefonach czy kompasach – złoża żelaza w glebie sprawiają, że korzystanie z tego typu urządzeń praktycznie nie jest możliwe.
Zanim wejdziemy do lasu, przyjrzyjmy się samej drodze do niego. Nie mogę teraz odszukać tej informacji, ale w filmie dokumentalnym, który oglądałam dawno temu, była mowa o tym, że przy drodze do Aokigahary znajduje się coś w rodzaju pubu, którego właściciel obrał sobie za cel życiowy namawianie ludzi idących do lasu, żeby wstąpili na herbatę i z nim porozmawiali. Nie wie, ilu osobom uratował w ten sposób życie, ale podziwiam go za to, że próbuje. Przed samym lasem jest parking. Już tutaj można odczuć przygnębienie, widząc porzucone samochody. Niektóre stoją tam od miesięcy, świadcząc o tym, że ich właściciele weszli do lasu, żeby już z niego nie wyjść.
Na wejściu i w kilku innych miejscach widnieje tablica z prośbą, żeby przemyśleć to, co zamierza się zrobić i numerem telefonu, gdzie można zadzwonić po pomoc. „Twoje życie to cenny dar od twoich rodziców. Proszę, pomyśl o swoich rodzicach, rodzeństwu i dzieciach. Nie zachowuj tego dla siebie, porozmawiaj o swoich problemach. „
Aokigahara posiada oznaczone ścieżki dla turystów. Jednak ci, którzy nie przyszli tam w celach turystycznych, idą inną drogą. Znaki ostrzegają przed tym, że w lesie łatwo się zgubić.
Ci, którzy nie są do końca zdecydowani popełnić samobójstwo, zagłębiając się w las wiążą na drzewach kolorowe wstążki, które mają im pomóc wrócić, gdyby zmienili zdanie. Wolontariusze często podążają za wstążkami próbując odnaleźć tych, którzy je zostawili i pomóc im, jeśli żyją. Jeśli nie żyją, zawiadamiają straże, skąd można zabrać zwłoki. Na końcu wstążek można napotkać namioty: ludzie czasem rozstawiają je, żeby spędzić w lesie trochę czasu i pomyśleć. Nierzadko wolontariusze zastają namioty puste.
Większość ludzi w Aokigaharze wybiera śmierć przez powieszenie. W drugiej kolejności są leki nasenne, które jednak nie należą do zbyt skutecznych. Patrole często natykają się na prywatne przedmioty tych, którzy przyszli do lasu ze sobą skończyć. Łatwo natrafić na dokumenty, buty, ubrania, listy pożegnalne, plecaki, pozostałości po jedzeniu i piciu i inne osobiste przedmioty. Łatwo natknąć się również na ludzkie kości. Jeden z wolontariuszy powiedział, że w ciągu 20 lat znalazł w lesie co najmniej 100 ciał. Internet obfituje w makabryczne zdjęcia zwłok z Aokigahary, ale celem tego artykułu nie jest szokowanie, więc nie będę ich tu umieszczać.
Dlaczego tylu ludzi w Japonii wybiera samobójstwo i dlaczego tak ich ciągnie właśnie w to miejsce? Podobno w czasach recesji, kiedy w Japonii panował głód, najbiedniejsze rodziny prowadziły osoby starsze i schorowane do lasu, żeby tam zmarły z wycieńczenia. Nie do końca wiadomo czy jest to prawda czy mit. W naszych czasach powody są inne. Wszechobecna technologia doprowadziła do tego, że zwykłe kontakty międzyludzkie osłabły. Japończycy czują się coraz bardziej osamotnieni. Jednocześnie odczuwają coraz większą społeczną presję, żeby osiągnąć sukces, pozycję w społeczeństwie. Kiedy nie dają sobie z tym rady, samobójstwo wydaje się najłatwiejszą opcją, a Japonia należy do krajów o jednym z najwyższych współczynników samobójstw na świecie.
Nie zamierzam odwiedzać Japonii, a nawet gdyby, chyba ze strachu nie weszłabym do Jukai, ale należy pamiętać, że poza złą sławą tego miejsca, Aokigahara cieszy przepięknymi widokami. Szczególnie oczarowały mnie zdjęcia z lodowej jaskini:
W 2016 roku miała miejsce premiera horroru „Las Samobójców”, w którym główną rolę zagrała znana z „Gry o Tron” Natalie Dormer. Bohaterka dowiaduje się, że jej siostrę, pracującą w Japonii nauczycielkę angielskiego, widziano wchodzącą do lasu Aokigahara i odtąd nie ma z nią kontaktu. Bez zastanowienia rusza jej na pomoc. Obawiałam się, że film będzie po prostu żerował na niezwykłości tego miejsca (jak w potwornym „Czarnobyl. Reaktor strachu”, brrrr). I miałam rację i jej nie miałam jednocześnie. Na duży plus w filmie zasługuje to, że, o dziwo, historia nie jest przekłamana: wszystkie fakty o samym miejscu się zgadzają. A dalej jest już różnie. Historia trzyma w napięciu, są w niej momenty gęsiej skórki, podskakiwania i w moim przypadku „nie patrzę, nie patrzę, powiedz mi, co się dzieje”, więc horror zdecydowanie jest do obejrzenia. Ale żeby tak pięknie nie było: jest dość przewidywalny. Mogło być lepiej. A na koniec całkiem udany plakat filmowy:
Betoniarka
