Czwartkowe Muzyczne Reminiscencje – vol. 23

BEMIBEK – PODARUJ MI TROCHĘ SŁOŃCA – 1971. Entuzjastycznie dziś tutaj wspominany przeze mnie kawałek, swój debiut na longplayu miał w roku 1974. I to na płycie zespołu o nazwie Bemibem. Jednak swój realny, muzyczny start zanotował był trzy lata wcześniej, pod szyldem Bemibek. Ta warszawska grupa, powstała w roku 1970 z inicjatywy rodzeństwa Ewy i Aleksandra Bem oraz Andrzeja Ibeka (który odszedł z zespołu w roku 1972, co spowodowało zmianę jego nazwy), zasłynęła z kompozycji, gdzie takie muzyczne gatunki, jak: jazz, bossa nova, blues, rock, funk, czy soul, wrzucała była do jednego kotła, tygla, czy też gara, i z tego potrafiła upitrasić znakomity a przesmaczny, muzyczny delikates!

I niewątpliwie a dokładnie, tak właśnie sprawa się miała, i ma nadal, z tym to niezwykle radosnym, naładowanym jednoznacznie pozytywną energią, jak i tytułowym słońcem, kawałkiem Podaruj mi trochę słońca. Utworem klimatycznie i muzycznie absolutnie nierozerwalnym z wczesnymi latami siedemdziesiątymi. Bowiem duch tamtych czasów ewidentnie, ale przecież i smakowicie, unosi się nad tą kompozycją! Nie można jednak nijak powiedzieć, iż trąci on przez to muzo-myszką, tudzież innymi melo-gryzoniami! O nie!

Piosenka ta znakomicie znosi upływ czasu, dzięki swej fenomenalnej, jasnej i radosno-optymistycznej atmosferze, wybornej i gęstej a pysznej muzycznie – warstwie instrumentalnej, jak i dzięki prostemu a uniwersalnemu przesłaniu, odnotowanemu tutaj na poziomach lirycznych tego kawałka. Zwyczajnie słucha się tego nadal wręcz genialnie! Utwór w czarodziejski sposób przenosi słuchacza do krainy, gdzie smutek, czy jesienna degrengolada, najczęściej wszak spowodowana słotą i brakiem odpowiedniej ilości słonecznego światła, nie mają wstępu. Królują tutaj bowiem szczęście, radość i owo solarne ciepło, wraz z pierwszorzędnym humorem i samopoczuciem!

Na cóż zatem czekać dłużej? Zanurzmy się w tej krainie rozkosznie i wspominając sobie, posłuchajmy… Panie, Panowie – Bemibek!