W 1740 roku francuska autorka Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve napisała i opublikowała zbiór opowiadań zatytułowany La Jeune Ameriquaine et les Contes Marins. Wewnątrz skrywała się bajka La Belle et la Bête. Powszechnie postrzegana jako najstarsza wersja Piękna i Bestii, La Belle et la Bête zawierała wszystkie znane już elementy ukochanej historii. Był tam przystojny książę, który został przeklęty, i odważna piękność, która zgadza się zostać jego więźniem, aby uratować ojca.
Kiedy bohaterka lepiej poznaje Bestię, szybko zdaje sobie sprawę, że ma dobre serce. Niemniej jednak odrzuca codzienne propozycje małżeństwa Bestii. Dopiero po odejściu od niego, naprawdę akceptuje go. Gdy tylko wyzna mu swoją miłość, Bestia zmienia się w przystojnego księcia. Książę informuje ją, że zła wróżka przeklęła go, by pozostał potworną bestią, dopóki młoda i piękna dziewczyna nie zgodzi się zostać jego żoną. Zaklęcie zostało złamane, Piękna i jej przystojny książę pobierają się i żyją długo i szczęśliwie.
Jako całość La Belle et la Bête wydaje się być bardziej lekcją moralności niż bajką. Młoda kobieta dowiaduje się, jakie cechy są najważniejsze w przyszłym mężu i że tylko mądrze dokonując wyboru, zasługuje na szczęśliwe zakończenie. Jest to lekcja, którą wielu rodziców w XVIII i XIX wieku którą wielu chciałoby dać swoim córkom. Lekcja na temat wyboru godnego (choć prawdopodobnie mniej atrakcyjnego) mężczyzny zamiast przystojnego rabusia lub łajdaka.
Jednak w opowieści o La Belle et la Bête było znacznie więcej niż prosta rada dla młodych kobiet, że muszą spojrzeć głębiej. W rzeczywistości, według pewnego wiktoriańskiego uczonego, opowieści o ludziach skazanych na życie jako zwierzęta zawdzięczają swój byt starożytnej wierze w metempsychozę niż moralność i romans. Metempsychoza, czyli transmigracja dusz, była ideą, że dusza ludzka nie ginie w chwili śmierci, ale zamiast tego przenosi się do innego ciała fizycznego – często ciała zwierzęcia.
Zaszczepienie tego było w szczególności celem druidów – aby dusze nie ginęły, ale po śmierci przechodziły do innych ciał; uważali, że dzięki tej wierze, ludzie mogą odrzucić lęk przed śmiercią i stać się odważnymi. Wiara, że dusza może migrować do ciała innego stworzenia, była dodatkową zachętą do życzliwego traktowania stworzeń.
„Jeśli jesteście okrutni nawet dla zwierząt i owadów, okrucieństwo spadnie na was; będziecie tacy sami ”.
Ludzie, którzy zostali przemienieni w zwierzęta, figurują w wielu opowieściach poprzedzających pierwszą publikację La Belle et la Bête. Szekspir ma kilka niezwykłych odniesień do tego przesądu . Na przykład podczas jednej ze scen w Hamlecie Ofelia recytuje fragment legendy o Córce piekarza, Chrystus w przebraniu żebraka odwiedza piekarnię, żebrząc o bochenek chleba. Kiedy córka piekarza odmawia karmienia go, zamienia ją w sowę.
Metempsychoza to tylko jeden z wielu tematów, które zostały wczytane w opowieść o Pięknej i Bestii. Przez lata krytycy argumentowali, że historia zawiera wątki psychologiczne, feministyczne i erotyczne. Rzeczywiście, niektórzy współcześni uczeni twierdzą, że Bestia jest jedynie symbolem zwierzęcej natury Pięknej. Po wyjściu z domu ojca może w końcu zaakceptować tę część siebie, która jest zwierzęca i seksualna, przekształcając się w ten sposób z dziewczyny w kobietę.
Niektórzy krytycy twierdzą, że Piękna i Bestia promuje ideę, że kobiety powinny być uległe i ofiarne. Jeszcze inni twierdzą, że opowieść jest przede wszystkim środkiem do podjęcia tematu konfliktu między arystokracją a burżuazją. Wydaje się, że interpretacje różnią się w zależności od tego, które tłumaczenie lub opowieści – oraz w zależności obiektywu, przez który dany krytyk patrzy na tę historię.
Pomimo wszystkich swoich magicznych cech – i wielu interpretacji – w samym sercu La Belle et la Bête pozostaje prostą i ponadczasową bajką. Wiara, że dobroć i współczucie mogą ukazać autentyczne piękno człowieka, jest dziś tak samo prawdziwa, jak w 1740 roku, kiedy Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve po raz pierwszy opublikowała swoją legendarną już historię.
#LittleLotte
