Była już odnoszącą sukcesy powieściopisarką, kiedy w 1920 roku ukończyła Wiek Niewinności. Powieść, której akcja toczy się w społeczeństwie późnego XIX wieku w Nowym Jorku, rzeczywiście stała się bestsellerem i w następnym roku zdobyła nagrodę Pulitzera. Wharton była pierwszą kobietą, która otrzymała ten wielki literacki zaszczyt. Powieść jest nostalgiczna i satyryczna, ukazując stary Nowy Jork, z jego często duszącymi konwencjami i manierami oraz naciskiem na przyzwoitość. Wharton pisała wcześniej o starym Nowym Jorku w Świecie zabawy , ale w Wieku Niewinności jest mniej zjadliwa w krytyce jego kultury. Pracując pilnie w akcjach niesienia pomocy podczas I wojny światowej, wspominała swoje początkowe lata w nowojorskim społeczeństwie jako czas stabilizacji, mimo że była ona wynikiem ścisłego przestrzegania przyjętych zasad postępowania.
Ze względu na podobieństwa między stylem Wharton i jej przyjaciela Henry’ego Jamesa, Wiek Niewinności jest często porównywany do twórczości Jamesa, zwłaszcza do jego powieści Portret damy. Uczniów często zachęca się do przeczytania dwóch tytułów, aby porównać punkt widzenia Jamesa z wyraźnie kobiecą wrażliwością Wharton.
Wiek niewinności jest uważany za umiejętny portret walki między jednostką a społecznością. Jest to również praca, która bada niebezpieczeństwa zmian w miarę jak społeczeństwo przechodzi od znanej, tradycyjnej kultury do takiej, która jest mniej formalna i zapewnia swoim członkom większą swobodę.
Siłę powieści przypisuje się ogólnie przedstawieniu takich uniwersalnych problemów, jak zmieniające się role kobiet, znaczenie rodziny w cywilizowanym społeczeństwie oraz uniwersalny konflikt między pasją a obowiązkiem.
Dzięki szczegółowym i bujnym opisom Wharton ożywia społeczny świat bogatych w Nowym Jorku lat 70. Środowisko jest tak krytyczne dla pracy, że Wharton otwiera powieść wielką sceną, w której wszyscy są ubrani w stroje operowe. To natychmiast ostrzega czytelnika o dramatycznym kontekście powieści. Ponieważ współczesny czytelnik nie jest zaznajomiony z „pułapkami” starego Nowego Jorku, szczegóły dotyczące powozów, praktyk zwiedzania i ubioru stanowią bardzo potrzebny kontekst historii.
Przedstawione społeczeństwo jest zamknięte dla osób z zewnątrz i rozkoszuje się swoim elitarnym członkostwem. Eliminacja „niepożądanych” z kręgu społecznego jest wynikiem lęku przed rzeczywistością. W tej zamkniętej społeczności kwestie reputacji, manier i przyzwoitości są wysoko cenione, a godność nazwiska ma ogromne znaczenie. Każde wydarzenie, od wesela po wieczór w operze, podlega rygorom przyzwoitości. Kiedy May i Newland ogłaszają swoje zaręczyny, oczekuje się, że wykonają serię rozmów towarzyskich, ponieważ „nowojorski rytuał był precyzyjny i nieelastyczny w takich sprawach”. Subtelności ubioru, gestów i doboru słów mogą mieć ogromne konsekwencje, a plotki są uważane za dopuszczalne. To jest środowisko, w którym Newland został wychowany i wykształcony, i chociaż czuje się w nim dobrze, uważa je za duszne i ograniczone.
W całej powieści Wharton używa pewnych obrazów, aby dostarczyć czytelnikowi subtelnych wskazówek. Poplamiona błotem i podarta suknia ślubna May wyraźnie przedstawia problemy jej małżeństwa. Pojęcia antropologiczne, takie jak „klan”, „plemię” i „totem”, ukazują podobieństwa między ściśle reżimowanym systemem społecznym Nowego Jorku a mniej formalnymi kulturami z przeszłości.
Wybór kwiatów na May i Ellen przez Newlanda daje wgląd w to, jak postrzega obie kobiety. Dla narzeczonej wysyła czyste, białe konwalie. Reprezentują niewinność i prostotę, są cechami, które w niej dostrzega. Z drugiej strony wysyła intensywne, ognistożółte róże do Ellen, co pokazuje, że postrzega ją jako żywą, seksualną i namiętną. Kiedy Ellen i Newland są razem, narrator prawie zawsze wspomina o ogniu. Obraz ognia podkreśla ich tlącą się pasję.
Wharton używa ironii, aby ujawnić hipokryzję, którą dostrzega w nowojorskim społeczeństwie.
Używa także ironii, aby uczynić swoją głównego bohatera, szczególnie tragicznym. Na początku powieści zostaje wysłany, aby odwieść Ellen od decyzji o rozwodzie. Chociaż uważa, że powinna mieć możliwość podejmowania własnych decyzji, zgadza się i wyjaśnia jej, że rozwodząc się, kupiłaby swoje szczęście i wolność wraz z bólem rodziny. W dalszej części historii zakochuje się w Ellen, ale ona nie chce z nim być, ponieważ mogłoby to głęboko zranić żonę Newlanda. Newland nauczył Ellen, aby nie dążyła do szczęścia kosztem innych, i ta lekcja powraca, by go prześladować. Ironią jest również to, że rodzina May wywiera presję na Newlanda, aby skontaktował się z Ellen w sprawie jej rozwodu i wsparł ją.
Kontrast między Ellen i May jest ostry. May to czysty i piękny produkt starego Nowego Jorku i wszystkich jego elementów. Często obserwuje, jak szybko staje się młodszą wersją swojej matki. May reprezentuje tradycyjną kobiecość w nowojorskim systemie społecznym. Z drugiej strony Ellen od dłuższego czasu nie była w Nowym Jorku, a pobyt w Europie ją zmienił. Polega na Newlandzie, który pomaga jej w poruszaniu się po zdradliwych wodach społecznych, w których znajduje się po swoim skandalicznym powrocie. Jest tajemnicza i egzotyczna, a jednocześnie przystępna. W przeciwieństwie do innych kobiet w społeczności, Ellen miała doświadczenia, które należą do niej samej, a nie są wspólne dla całej grupy społecznej. Ona postrzega siebie inaczej niż inne nowojorskie kobiety, w wyniku czego jest postrzegana jako zupełnie inny rodzaj kobiety.
May jest mentalnie zbyt tandetnym towarzyszem Newland’a, który uznaje za winny stary patriarchat nowojorski, który ją ukształtował. Jak na ironię, sam Newland jest filarem tego patriarchatu, z kilkoma pęknięciami tu i ówdzie, przez które przedostają się uroki Ellen. Te pogłoski o romansie z przeszłości Ellen szkodzą jej społecznie, podczas gdy równoważne plotki o Newlandzie wcale mu nie szkodzą, uderzająco ilustrują podwójny standard.
W kontekście powieści kobiety, choć ich role powoli się rozszerzają, nadal podlegają takim podwójnym standardom. Newland wyraża swój pogląd, że kobiety powinny być tak samo wolne jak mężczyźni. Wharton dodaje:
„„Ładne” kobiety, jakkolwiek pokrzywdzone, nigdy nie zażądałyby takiej wolności, jaką miał na myśli, a tak wielkoduszni mężczyźni, jak on, byli zatem – w ogniu sporu – tym bardziej rycersko gotowi, by im ją przyznać.”
Newland desperacko chce podążać za swoim sercem i być z Ellen, ale jego społeczeństwo nigdy nie zaakceptowałoby takiej decyzji. Jest rozdarty , ale ostatecznie nie może porzucić konwencji i oczekiwań jedynego społeczeństwa, jakie kiedykolwiek znał. Gdy decyduje się uciec do Europy z Ellen, May ogłasza ciążę i wie, że taki obrót wydarzeń przypieczętowuje jego los. Nigdy nie byłby takim głupcem, by porzucić swoją żonę i dziecko, więc uczy się akceptować życie, które zostało mu postawione. Dla dobra swojej rodziny i społecznej akceptacji poświęca swoją pasję do Ellen. Podobnie Ellen wraca do Nowego Jorku na początku powieści, spodziewając się złożenia pozwu o rozwód. Odkrywa jednak, że Nowy Jork będzie jej unikał, chyba że pozostanie mężem hrabiego. Newland zostaje wysłany, aby jej doradzić, a on wyjaśnia, że jej szczęście musi być drugorzędne w stosunku do konsekwencji, jakie odczuje jej rodzina, jeśli zhańbi ją rozwodem. Nieszczęśliwie zgadza się pozostać mężatką, nawet jeśli nie wróci do męża.
W momencie publikacji Wieku Niewinności Wharton była już szanowaną autorką. Jej czytelnicy i krytycy wiele od niej oczekiwali i byli pod wrażeniem jej nowej powieści. Postaci okazały się realistyczne i interesujące, a zdolność Wharton do uchwycenia szczegółów, nastroju i rygorów życia nowojorskiego społeczeństwa została doceniona zarówno przez czytelników, jak i krytyków literackich. W „New York Times Book Review” z 1920 r. William Lyon Phelps chwali powieść, zauważając: „Nie pamiętam, kiedy czytałem dzieło fikcyjne, które daje czytelnikowi tak żywe wyobrażenie o umeblowaniu i oświetleniu pomieszczeń w modnych domach, jak znajdziesz w Wieku niewinności. ” Dodaje: „Społeczeństwo i zwyczaje Nowego Jorku w latach siedemdziesiątych są opisane z dokładnością, która jest niemal niesamowita”.
Powieść Wharton dostarcza nie tylko żywego fragmentu historii społecznej, ale także fascynującą historię, zawierającą uniwersalne tematy i komentarze na temat złożoności interakcji międzyludzkich. Powieść jest jednocześnie mistrzowskim przywołaniem środowiska i mistrzowskim nakreśleniem ludzi uwięzionych między wyrzeczeniem a namiętnością Wharton przedstawiła społeczeństwo swojej młodej kobiecości z jasnością i stanowczością, która nadała im życie i trwałe znaczenie.
Newland Archer to typowy młody człowiek, który jest sfrustrowany i ogarnięty niepokojem i zastanawia się, czy w życiu może być coś więcej niż to, co widzi. Jest wytworem społecznego świata starego Nowego Jorku i właśnie w tym środowisku czuje się najwygodniej. W pełni rozumie i przestrzega zasady i etykiety, które składają się na jego rzeczywistość społeczną. Jednocześnie czuje się zduszony surowymi konwencjami nowojorskiego społeczeństwa, które dyktują zachowanie i podejmowanie decyzji. Nie ma miejsca na indywidualność ani próbowanie nowych rzeczy. Społeczeństwo jest tak wąskie, że jego członkowie nie przyjmują intelektualistów, artystów czy pisarzy, gdyż mogą przynosić ze sobą niepokojące nowe pomysły i opinie. A same pieniądze nie wystarczą, aby wygrać wejściówkę. Świeżo upieczony milioner Julius Beaufort może wejść do kręgu tylko dlatego, że poślubia kobietę pochodzącą z szacownej rodziny. Jego pozycja w Nowym Jorku jest ugruntowana, ponieważ on i jego żona mają jedyny dom z prywatną salą balową, co czyni ich społecznie znaczącymi. Chociaż Newland uważa się za dobrze wykształconego i „człowieka tego świata”, nie może pozbyć się wrażenia, że istnieje rzeczywistość poza granicami tej wyspiarskiej społeczności.
Powieść jest zwykle odczytywana jako dyskusja na temat konfliktu między jednostką a społeczeństwem oraz między bezpieczeństwem i porządkiem starych, znanych sposobów a możliwym chaosem i niepewnością nowych dróg. W ten sposób konflikt krystalizuje się w wyborze Newlanda Archera między May a Ellen, które reprezentuje rozłam między społeczeństwem starego Nowego Jorku, w którym jego rodzina zajmuje szacowne miejsce, a nowo zamożnymi najeźdźcami jego społeczeństwa, którzy zyskiwali na znaczeniu. po wojnie domowej. Ponieważ Wiek Niewinności subtelnie cenzuruje wartości i działania zarówno szanowanego starego nowojorskiego społeczeństwa, jak i modnych nowicjuszy, jest powszechnie uważany za jedno z najlepszych dzieł Wharton.
Chociaż tytuł powieści dosłownie odnosi się do portretu małej dziewczynki autorstwa Sir Joshuy Reynoldsa z 1788 r., Tytuł można interpretować na kilka sposobów. Wiek niewinności może być stanem społeczeństwa Nowego Jorku w 1872 roku, roku, w którym toczy się większość akcji powieści. Jest to społeczeństwo, które odmawia dyskusji o jakichkolwiek nieprzyjemnych faktach z życia, takich jak rozwód, sprawy pozamałżeńskie między swoimi członkami czy możliwość zawarcia małżeństw dla korzyści finansowych. Jednocześnie społeczeństwo nalega na absolutną niewinność, czystość i ignorancję we wszystkich kwestiach seksualnych niezamężnych kobiet. Janey, siostra Newlanda, jest potwornym rezultatem tego nalegania – dorosła osoba, która jest wiecznie zmuszana do udawania dziecięcej niewinności. May Welland jest kolejnym produktem takiego wychowania i nawet jej przyszły mąż wierzy w jej całkowitą niewinność; obserwując swoją narzeczoną oglądającą scenę uwodzenia w operze Faust.
Ale podczas gdy May uczestniczy w przedstawianiu się jako niewinna dziewica, swoimi działaniami w dalszej części powieści pokazuje, że rozumie fakty życiowe, które motywują mężczyzn i kobiety – zarówno w operach, jak i w prawdziwym życiu. Newland zaczyna podejrzewać, że jego narzeczona nie jest tak płytka, jak sądził, kiedy dowiaduje się, że okłamała Ellen co do jej ciąży, aby jej małżeństwo pozostało nienaruszone. Później Newland odkrywa, że May powiedziała ich synowi na łożu śmierci, że Newland zrezygnował z tego, czego pragnął najbardziej (Ellen), kiedy May go o to poprosiła.
Ale tytuł Wiek Niewinności może również odnosić się do młodzieńczego przekonania Newlanda, że miłość między mężczyzną i kobietą jest wszystkim, co jest potrzebne, aby zapewnić im szczęście. Kiedy on wyraża swoje pragnienie Ellen, aby mogli żyć szczęśliwie poza wszelkimi ograniczeniami społecznymi, Ellen odpowiada, że takie życie nie jest możliwe, ponieważ zbyt wielu innych ludzi byłoby zranionych ich działaniami. Proces godzenia się przez Newlanda z realiami relacji to edukacja ironiczna.
May i Ellen reprezentują różne typy kobiet. Jeszcze zanim związał się z Ellen, bardziej interesuje go „przypadek hrabiny Olenskiej” niż Ellen jako jednostka. Ponieważ nie zdaje sobie sprawy z głębi umysłu May, Newland postrzega narzeczoną i Ellen jako kontrasty, przy czym May reprezentuje wszystko, co jest bezpieczne i znane w jego społeczeństwie, a Ellen wszystko, co jest nieznane i egzotyczne w społeczeństwie europejskim. May i Ellen można odczytać jako tradycyjne jasne i ciemne bohaterki literatury, ponieważ Wharton przedstawia May jako zdrową blondynkę, a Ellen jako uwodzicielską brunetkę. Newland uważa, że May reprezentuje „cnotę obywatelską lub grecką boginię”; jej umiejętności łucznicze przypominają o bogini Dianie. Wielokrotnie zauważa, że oczy May są przezroczyste, poważne, blade, klarowne i niebieskie – wszystko to przypomina o skrajnej niewinności, którą według niego posiada. W przeciwieństwie do tego Ellen odgrywa rolę w jego umyśle jako egzotyczna, europejska femme fatale, która reprezentuje groźbę nieładu, który ogarnia stare nowojorskie społeczeństwo. Jej ręce, opisane jako delikatne i ozdobione pierścieniami, są jednym z jej najbardziej atrakcyjnych atrybutów. Najbardziej zmysłową sceną między Ellen i Newlandem jest ta, w której w powozie zdejmuje jej rękawiczkę, by pocałować ją w rękę. Newland poznaje kilka faktów dotyczących nieszczęśliwego małżeństwa Ellen i późniejszego życia, ale pociąga go jej tajemnica. Ellen jest niekonwencjonalna ze względu na pragnienie rozwodu z okrutnym mężem, skandaliczną i mroczną przeszłość, wybór mieszkania w artystycznej części Nowego Jorku oraz otwarte przyjaźnie z mężczyznami, którzy są żonaci lub zaręczeni. Ale podczas gdy Newland błędnie widzi tylko role, które przypisuje zarówno May, jak i Ellen, w rzeczywistości są one znacznie bardziej złożone niż te proste charakteryzacje.
Chociaż Wharton była być może bardziej podobna do Ellen niż jakakolwiek inna postać z powieści (oboje są jednocześnie w modnym nowojorskim społeczeństwie i poza nim, rozwodzą się z mężami, opuszczają Amerykę, aby zamieszkać w Paryżu i bardzo cenią stymulującą rozmowę), powieść jest bardziej historią Newlanda niż May czy Ellen. Podobnie jak Wharton, Newland interesuje się antropologią i jest w stanie postrzegać własne społeczeństwo jako outsidera i krytycznie myśleć o jego zasadach i wartościach. Wharton szczegółowo opisuje plemienne obrzędy poprzedzające małżeństwo między starymi nowojorskimi rodzinami.
Pod koniec powieści, kiedy szanowany syn Newlanda ma poślubić nieślubną córkę Juliusa Beauforta, jest oczywiste, że czas i najeźdźcy starego nowojorskiego społeczeństwa spowodowali zmiany. Chociaż niewiele mówi się o dwudziestu sześciu latach między zaręczynami Newlanda a końcowymi scenami powieści, rozumiemy, że on i jego rodzina skorzystali na jego (wymuszonej) decyzji. Wharton przedstawia zarówno dobre, jak i złe strony wyrzeczenia; rodzina jest silniejsza, chociaż jednostka cierpi. Ale ponieważ społeczeństwo zmieniło się pomimo działań Newlanda mających na celu utrzymanie starych standardów, jasne jest, że duszące stare sposoby nie mogą istnieć.
#LittleLotte
