Bardzo Krótko/ Edgar Allan Poe / Kruk

Jedna z największych postaci horroru może być również jedną z najmniej rozumianych. Nie był pijakiem, wydaje się, że nigdy nie używał narkotyków (z wyjątkiem laudanum). Za życia był odnoszącym sukcesy literatem. Dziś jest bardziej znany z powodu jednego wiersza, mitycznej historii, i pecha.

Najsłynniejsza opowieść Poe zawiera koncepcję, którą nazwał najbardziej poetyckim ze wszystkich motywów literackich: śmierć pięknej kobiety. Tak bardzo skupiono się na osobistych stratach Poe kobiet z gruźlicą (jego matka, młodzieńcza sympatia, i bliscy przyjaciele), że często kuszące jest postrzeganie go jako ofiary losu. Jego pisma nie są tak wyrozumiałe.

Niepokojącym tematem u Poego jest artystyczny samotnik, który ma taką obsesję na punkcie idealnych cech intelektualnych kobiety (jej duchowości, wyjątkowości). Czasami jest to naprawdę tragiczne, jak w „Kruku”.

Poe był przede wszystkim pisarzem psychologicznym. Szaleństwo przebiega przez twórczość Poe jak wariat z toporem – zawsze czai się i wyskakuje.

Rozum jest palem, na którym zawieszone są nasze światy, a gdy zostanie naruszony, dzieje się dziwna rzecz: wszystko jest jednocześnie stracone i możliwe. Umarli mogą powrócić, śmierć traci swoją władzę.

Zwerbował swoje zmysły, a one wskazywały mu sposób na uporządkowanie chaotycznego świata.Nasze zmysły – klucz do rozumu, który jest kluczem do samorozumienia.

Wszechświat Poe jest pełen zwątpienia, paranoi i oszustwa. Same zmysły są zdolne do okrutnej zdrady.

Wszechobecne i nieuniknione, jak wzajemne oddziaływanie mentalnego i materialnego – psychicznego i fizycznego. Historia „Kruka” poświęcona jest temu wstrząsającemu zderzeniu między światem wyobraźni a rzeczywistością. Bohater jest torturowany przez walkę duchowej nieświadomości o dominację i kształtowanie świadomej sfery życia, co nakłada ciężar samorozumienia i prawdy egzystencjalnej na pięć zmysłów. Poe sugeruje, że ludzkość jest podwójna. Jesteśmy częściowo ciałem, a częściowo duchem.

Walka toczy się między duchem i ciałem.

Wydaje się, że głównym założeniem Poego jest to, że kompromis między wyobraźnią a rzeczywistością jest koniecznością.

Poe miał mnóstwo osobistych strat, które głęboko go dotknęły, z których nie najmniejszym był stopniowa, nieunikniona śmierć jego gruźliczej żony.

Podstawową troską filozoficzną Poe była relacja między materialnym a mentalnym – fizycznym i psychicznym. Jaka jest równowaga między nimi? Jaki jest skutek braku równowagi? Jak można przywrócić harmonię? Czy można je spokojnie rozdzielić? Jak one współistnieją? Jakie są słabości czystej fizyczności? Czystej myśli?

Do tych rozważań dochodzą dwa pulsujące zagrożenia dla harmonii ciała i ducha: pustka i zapomnienie.

Odzwierciedla umysł mężczyzny rozdartego między logiką a wyobraźnią – namacalnym królestwem sfery fizycznej i romantycznej sfery duchowej – śmierć młodej kobiety rozważa metaforyczną relację między nimi.

Chronicznie zagłębia się w dwubiegunowość ludzkiej egzystencji, niestabilną relację między układami binarnymi, które reprezentują wyniosły idealizm wyobraźni i logiki, oraz cielesne rozczarowania śmiertelnością i chaosem. Opowieść pędzą przez ziemię niczyją między tymi dwoma światami: zdrowy rozsądek jest zniszczony i nieodwracalnie pogrzebany.

„Piękno” pobudza „wrażliwą duszę do łez”, dzięki czemu melancholia i piękno są bliskimi sojusznikami. Poe uważał, że smutek jest najwyższym przejawem piękna.

Piękno jest ściśle związane ze śmiercią w melancholijnej i przerażającej atmosferze. W odróżnieniu od tradycyjnego piękna, które jest czyste i zwykle wiąże się z dobrą moralnością, „piękno” w Kruku przerażające.

Śmierć jest niewątpliwie najstraszniejszą i najbardziej tajemniczą rzeczą na świecie, tworząc przerażającą i tajemniczą atmosferę.Groza śmierci, groza rozczarowania i groza dziwności. Przerażenie ujawnia się nie tylko w słowach i zmysłach, ale wyłania się z głębi serca czytelników. W ten sposób uzyskuje się efekt grozy i ukazuje piękno śmierci.

W umyśle Poe śmierć piękna jest niewątpliwie najbardziej poetycką rzeczą.