Cyrulik Sewilski był pierwszym dziełem komicznym Pierre-Augustina Caron de Beaumarchais i pierwszą udaną sztuką. Beaumarchais wykorzystał odwieczne tematy i typy komiczne, aby stworzyć dzieło, które olśniło publiczność zabawną grą słów, lekceważącą aktywnością i żywą charakterystyką. Wykorzystanie archetypowych postaci pozwoliło widzom na łatwe odniesienie się do Figara i towarzystwa. Jednak Beaumarchais nasyca swoje postacie cechami o szczególnym znaczeniu dla jego pierwotnej przedrewolucyjnej publiczności. W ten sposób Cyrulik sewilski z powodzeniem radzi sobie z ważniejszymi kwestiami niż większość komedii. Figaro z łatwością pojawia się jako gwiazda Cyrulika Sewilskiego. Ponadto radykalny krzyk, który podnosi Beaumarchais, potępienie panującego systemu społecznego, jest najbardziej widoczny w Figaro. Pewność siebie, zakorzeniona w przekonaniu, że [Figaro] z natury jest on tak samo dobry jak każdy inny człowiek, jest podstawą krytyki społecznej, która już jest widoczna, choć przytłumiona, w tej sztuce. Figaro jest również odnoszącą sukcesy postacią ze względu na swoje radosne, ale niepohamowane zachowanie. Przetrwał w czasach współczesnych jako uosobienie figlarnej figury, obdarzonej sprytem, dowcipem i powściągliwą zuchwałością.
Podtytuł „Cyrulika sewilskiego” to „Bezużyteczne środki ostrożności”. Bezużyteczny motyw ostrożności w dramacie koncentruje się na starym mężczyźnie, który próbuje odizolować swoją młodą narzeczoną lub żonę, która ma zostać wybrana, i nawiązuje do czasów rzymskiego teatru. W latach siedemdziesiątych XVIII wieku bezużyteczne założenie ostrożności było podstawowym elementem literatury francuskiej, znajdowanym w niezliczonych sztukach i opowiadaniach, a chociaż temat Beaumarchais był bardzo pochodny, jego podejście do niego było całkowicie oryginalne. Ważne jest to, że Beaumarchais uczynił ten temat swoim własnym. Nikt przed nim, nawet Molier, nie posługiwał się elipsą i kalamburami tak swobodnie i tak naturalnie. Beaumarchais nadaje temu [tematowi] nowe życie poprzez zapadające w pamięć postacie i doskonale dopracowany dialog.
Beaumarchais podkreśla ten temat, gdy po raz pierwszy przedstawia publiczności Rosine w akcie I. Twierdzi, że upuściła arkusz z tekstami z nowej komedii zatytułowanej „Bezużyteczne środki ostrożności.” Zainteresowanie tą sztuką wskazuje na jej niechęć do małżeństwa z Bartholo, który ocenia tę sztukę jako „nowoczesne śmieci”, reprezentujące „barbarzyńskie stulecie”. Zaprzecza osiągnięciom współczesnego świata, narzekając na to, że jest wypełniony „wszelkiego rodzaju głupotami: wolnością myśli, prawem grawitacji, elektrycznością, tolerancją religijną, zaszczepianiem, chininą, encyklopedią”. W ten sposób Beaumarchais wyjaśnia, że Bartholo jest o wiele za stary, by być odpowiednim małżonkiem Rosine. Wersety nadal pojawiają się w całej sztuce. W akcie III Rosine śpiewa piosenkę, która świętuje nadejście wiosny i młodzieńczej miłości. Bardziej wymowne jest jednak jej parafrazowanie piosenki. Opisuje zniknięcie zimy – która, podobnie jak Bartholo, trzymała ludzi zamkniętych w środku – i porównuje siebie do „niewolnika, który był zamknięty przez długi czas, a potem bardziej niż kiedykolwiek docenia swoją wolność”. Spektakl kończy się przywołaniem tematu. Jak Figaro przypomina Bartholo – i publiczności – „kiedy miłość i młodość jednoczą się, by oszukać starca, wszystko, co robi, aby ich powstrzymać, można nazwać tylko bezużytecznym środkiem ostrożności”.
Spisek Figara mający na celu powstrzymanie Bartholo przed ślubem z Rosine i doprowadzenie do jej małżeństwa z Hrabią opiera się na serii przebrań. Aby zbliżyć się do Rosine, hrabia przyjmuje kilka ról i kostiumów. Figaro pierwszy spotyka hrabiego, gdy ten czai się za oknem Rosine, ubrany w długi brązowy płaszcz i kapelusz księdza z szerokim rondem. Mimo że włożył strój księdza, hrabia nie jest jednak w stanie ukryć innych cech, które wskazują na jego prawdziwą pozycję życiową; jak mówi do siebie Figaro, widząc po raz pierwszy hrabiego: „Nie, on nie jest wielebnym. Ta wyniosłość, ta szlachetność… Nie myliłem się: to hrabia Almaviva ”. Hrabia chce mieć pewność, że jest kochany dla siebie, a nie ze względu na swój majątek czy pozycję społeczną.
Muzyka stanowi podstawę struktury i fabuły sztuki. Patrząc w tym świetle, nie jest zaskakujące, że wprowadzenie Figara na scenę ma miejsce, gdy komponuje on piosenkę do opery komicznej. Dodatkowo Rosine twierdzi, że nosi przy sobie arkusz piosenki, gdy jest przedstawiana publiczności, chociaż arkusz w jej dłoni jest w rzeczywistości listem do hrabiego. Bazile, jej nauczyciel muzyki – w szczególności jedyna osoba spoza domu Bartholo, z którą Rosine może się kontaktować – przekazuje jej wersety z nowej komedii zatytułowanej Bezużyteczny środek ostrożności . W ten sposób publiczność od razu zdaje sobie sprawę, że muzyka odgrywa ważną rolę w spektaklu i że będzie powtarzać nadrzędny temat.
Teksty, które śpiewają bohaterowie, są ważne dla rozwoju fabuły. Dają kochankom głos, by „rozmawiali” ze sobą i wyrażali swoje uczucia. Piosenka, którą hrabia śpiewa w akcie, pozwala mu się przedstawić – choć przebrany za Lindora – i wyznaje swoją miłość. Kiedy Hrabia udaje instruktora muzyki, zyskuje dostęp do Rosine, która następnie wyraża swoją niechęć do pomysłu małżeństwa z Bartholo, śpiewając teksty ze sztuki , które szczególnie celebrują młodą miłość. W wyraźnym kontraście z ich wersetami są wersety Bartholo, który wulgarnie śpiewa werset nawiązujący do stosunków seksualnych między starszym mężczyzną a młodszą żoną.
Teksty pozwalają także postaciom kwestionować innych. Na przykład w akcie II hrabia opisuje Bartholo bezczelnie w pieśni jako „Chciwego i destrukcyjnego i tak okrutnego jak gronostaj.”
W swoich dwóch najwcześniejszych sztukach Beaumarchais starał się podtrzymać teorię dramatyczną zwaną dramatem burżuazyjnym, która była próbą zastąpienia neoklasycznych form dramatu tematyką i metodą bardziej odpowiadającą współczesności. Dramat burżuazyjny był poważnym dramatem napisanym prostą prozą, która kładła nacisk na nauczanie moralne we współczesnych kontekstach społecznych. Jednak dramaty burżuazyjne Beaumarchais’a były na ogół krytycznymi porażkami, a wraz z Cyrulikiem Sewilskim Beaumarchais porzucił burżuazyjny dramat i wybrał czystą komedię.
Komiczny ton sztuki uosabia Figaro, który, jak pisze Beaumarchais w przedmowie do sztuki, jest „komikiem, szczęśliwym człowiekiem, który równie dobrze śmieje się z sukcesów, jak i porażek swoich przedsięwzięć”.
Postacie w „Cyruliku Sewilskim” są zwykłymi postaciami; reprezentują archetypy sięgające starożytnego dramatu greckiego. Figaro pochodzi od przebiegłego niewolnika lub sługi; Hrabia i Rosine reprezentują młodych kochanków; Bartholo to starzejący się mężczyzna, który próbuje pokrzyżować związek; Bazile to głupiec, który nie ma nawet odrobiny zdrowego rozsądku. Beaumarchais wykorzystuje również dwa typy postaci popularne w hiszpańskich Entremeses, które były rozrywkami po obiedzie w prywatnych domach: wędrowny hiszpański fryzjer reprezentowany przez Figaro i komiczny zakrystian, którego Beaumarchais przekształcił w Bazile.
Dramaty Figara Beaumarchais, Cyrulik Sewilski, Wesele Figara i Występna Matka składają się na trylogię. Chociaż sztuki tworzą trylogię, pojawia się wśród nich kilka niekonsekwencji. Godna uwagi jest zmiana charakteru hrabiego. W Cyruliku Sewilskim jest zauroczonym młodym kochankiem oddanym Rosine, ale w Weselu Figara jest lubieżnym mężem, który próbuje skorzystać ze swoich praw jako władcy dworu, aby zdeflorować żonę swojego wasala w noc poślubną. Kolejną znaczącą niespójnością jest lokalizacja. Pierwsze dwie sztuki trylogii mają miejsce w Starej Hiszpanii, a Występna Matka – w rewolucyjnej Francji.
W 1772 roku Beaumarchais napisał swoją pierwszą wersję Cyrulika Sewilskiego jako operę komiczną, uzupełnioną o hiszpańskie melodie lub melodie, które zebrał podczas podróży do Hiszpanii. Kiedy sztuka została odrzucona przez Comédie-Italienne, grupę włoskich aktorów grających we Francji, Beaumarchais zdecydował się przekształcić ją w sztukę dla Comédie Français, francuskiego teatru narodowego. Sztuka miała być wystawiona na początku 1774 roku, kiedy zaczęły krążyć plotki, że zawierała aluzje do wcześniejszych legalnych starć Beaumarchais’a z francuskim sędzią.
Produkcja została zakazana. Wreszcie, w lutym 1775 r., sztuka została wystawiona jako komedia w pięciu aktach. Ku radości licznych wrogów Beaumarchais’a, francuska publiczność uznała przedstawienie za zbyt długie i przeciągnięte. Przyjaciel Beaumarchais’a, Gudin de la Brunellerie wyjaśnił część problemu: „Komedia, która nas oczarowała, kiedy ją czytaliśmy, była zbyt długa dla teatru. Jego nadmiar dowcipu przesycał i męczył publiczność ”. Beaumarchais szybko przerobił swoją sztukę, zredagował ją do czterech aktów i wyprodukował ją ponownie zaledwie dwa dni później. Ta skrócona sztuka odniosła natychmiastowy sukces. Madame du Deffand była na obu przedstawieniach i wspominała: „Na początku syczono, wczoraj odniosła ekstrawagancki sukces. Został wyniesiony do chmur i oklaskiwany ponad wszelkie granice ”. W 1785 roku na dworze królewskim we francuskim Pałacu Wersalskim wystawiono nawet sztukę, w której Marie Antoinette grała rolę Rosine, a hrabia d’Artois, brat króla Ludwika XVI, wcielił się w rolę Figara. Dziś, obok Wesela Figara, pozostaje jedną z nielicznych francuskich komedii XVIII wieku, które przetrwały jako część współczesnego teatru komediowego.
Mimo wielkiego sukcesu, część krytyków zaatakowała sztukę, a także środki stylistyczne zastosowane przez jej twórcę. Niektórym współczesnym Beaumarchais’a nie podobał się sposób, w jaki pozwalał swoim bohaterom mówić bezpośrednio i bez afektu. Krytycy ci uważali, że pozwalając swoim postaciom na atakowanie francuskich obyczajów, naruszył dominującą przyzwoitość, która panowała na francuskiej scenie. Krytyk „Journal de Bouillon” wielokrotnie krytykował sztukę, którą uznał za „niską komedię”, twierdząc, że nie ma fabuły, że jej akcja jest nieprawdopodobna, a Rosine była „źle wychowaną córką”. Jednym z głównych bodźców Beaumarchais’a do napisania przedmowy do jego sztuki było zaprzeczenie takim publicznym wypowiedziom.
Beaumarchais niezmiennie cieszy się dużą renomą krytyków we Francji, gdzie jest postrzegany jako instrument w przekształcaniu komedii poprzez kładzenie nacisku na dyskurs społeczny nad styl formalny.
Pomimo swoich komediowych sytuacji, sprytnej gry słownej i bezmyślnej postawy, Cyrulik Sewilski przekazał swoim najwcześniejszym widzom przesłania społeczne o wielkim znaczeniu. Jednym z takich przekazów była irracjonalność i arbitralność podziału klas społecznych. Kwestia ta wzbudzała coraz większe zainteresowanie w społeczeństwie, w którym większość członków, z wyjątkiem duchowieństwa i szlachty, posiadała niewiele praw prawnych, politycznych lub ekonomicznych. Dla człowieka, który sam się stworzył, takiego jak Beaumarchais, system, który szanował bogactwo i urodzenie, w przeciwieństwie do pomysłowości, był absurdalny; w ten sposób autor stworzył Figara, sługę, który jest mądrzejszy i bardziej zdolny niż ludzie o większym bogactwie i wyższej pozycji społecznej.
Little Lotte
