To mój codzienny sposób czytania już od kilku lat. Siadam wygodnie, w zanadrzu trzymam jakiś napój (bez bembelków), książka w ręce i telefon z włączonym stoperem pod ręką. Palec zawisa nad telefonem, tak, że gdy tylko wzrok padnie na pierwsze linijki, ten opada i zaczyna się pomiar i wyścig z czasem! I jest to dla mnie sprawa cholernie ważna, rzekłbym sprawa życia i śmierci, ale po prawdzie nikt jeszcze w tej kwestii ducha nie wyzionął, chyba będę pierwszy, choć mam nadzieję jeszcze chwilę na to poczekać.
Czytam więc z zaciętą miną całych dziesięć stron, szybko zaznaczam międzyczas i wracam do dalszego czytania. Już po kilku „kółkach” wiem ile powinien wynosić czas dla każdej dziesiątki, więc gdy widzę, że czas mi spada i statystyki nie wyglądają zbyt dobrze, wiem, że pora odstawić popijane specyfiki, ewentualnie zrobić sobie przerwę. Jakiś spacer albo wylegiwanie się. Po godzinie, wypoczęty, wracam do dalszych zmagań, wyciskając z siebie kolejne rekordy. Przecież to wstyd przeczytać książkę zaliczając przy tym słabe statystyki! Lepiej nie czytać wcale, niż schodzić poniżej 30 stron na godzinę!
Po zakończonej lekturze podsumowuję wszystkie wyniki, obliczam średnią prędkość czytania dla strony, porównuję z wcześniejszymi książkami, oceniam. Jeśli z wyników jestem zadowolony, wychodzę na wieś i kroczę w tę i we wtę, dumny jak paw, rzucając przy tym zuchwałe spojrzenia na lewo i prawo. Jeśli natomiast lektura idzie ospale i wyniki są karygodne, nastaje czas pogardy. Myślę sobie wówczas, że to być może oznaki nieuchronnie nadchodzącej starości – jeszcze klika podobnych wpadek i pora umierać!, ślubuję sobie każdorazowo! Póki co jednak nie jest źle – wręcz przeciwnie, wytężone czytanie to ćwiczenie przynoszące zdumiewające wyniki. O tych jednak napiszę dopiero w drugim punkcie rankingu, również skupionym wokół bardziej wyczynowych, rozwijających form czytania.
